mireille buldeo rai - (nog niet helemaal af)

Portret van Mireille, poserend voor twee van haar schilderijen.

Voor mij persoonlijk gaat Keti Koti over het feit dat een deel van mijn voorouders werd bevrijd van de slavernij en dat er daarna Hindoestanen en Chinezen, een ander deel van mijn voorouders, werden geronseld om in Suriname te komen werken. 

Deze ingewikkelde geschiedenis heeft mij voortgebracht: ik ben een kind van diverse culturele achtergronden: Afrikaans, Europees en vooral Aziatisch.
Ik besteed er aandacht aan sinds ik erover hoorde. Dat was toen ik in 1995 in Amsterdam kwam wonen en hoorde dat er een viering was op het Surinameplein. Het precieze jaartal weet ik niet meer.

Op de eerste juli kleed ik me niet anders dan anders. Tegenwoordig ga ik meestal op die dag naar de officiële toespraken in het Oosterpark en soms ook naar de feestelijkheden daarna. Ik heb één keer meegelopen met de Bigi Spikri. 

Ook heb ik een keer opgetreden als dichter op het podium van Jerry Afriyie. 

Helaas deel ik het vieren van Keti Koti verder met niemand binnen mijn familie. Het leeft niet zo. Maar de laatste tijd is er wel meer belangstelling. Binnen de familie is er genealogisch  onderzoek gedaan en we weten iets meer over één van onze voorouders van mijn moeders kant. Dit gaat terug tot ongeveer 1814 bij Antje, zij was slaafgemaakte en is gemanumitteerd. Zij was als het ware mijn oud-bet-overgrootmoeder. Dit vind ik heel fijn om te weten. 

Sinds lange tijd ben ik er voorstander van dat Keti Koti een nationale feestdag wordt, zodat ook "witte" Nederlanders begrijpen hoe verbonden onze geschiedenis is en begrijpen wie Surinamers zijn en waarom ze in Nederland zijn.